Staartje wil ook wat zeggen..

Als laatste ben ik geboren, ze noemen me staartje, omdat ik groene nagellak op mijn staart heb; dan word ik niet verwisseld met mijn lieve broertje die nagellak op zijn rechter dijbeen heeft. Eigenlijk heet ik Pithou, het toetje van het nest, niet alleen qua uiterlijk maar ook innerlijk, een toetje van een hondje. Ik ben klein en compact gebouwd, net zo knap als mijn moeder. Verder eet ik langzaam, maar lik wel mijn hele bakje leeg. Samen met een van mijn zusjes nemen we daar lekker de tijd voor. Inmiddels hebben we iets heel erg leuks ontdekt. Ons baasje legt ongeveer ieder uur een schone krant in de werpkist om onze plasjes etc. op te doen. Een paar dagen geleden begonnen we ieder aan een kant van de krant te trekken, dat is leuk, dan scheurt-ie in stukken en het liefst blijven we doorscheuren totdat er overal snippertjes liggen. Ach, ons baasje ruimt het toch allemaal weer netjes op, vindt ze hartstikke leuk, dus hoe meer kranten ze neerlegt hoe gekker wij worden van plezier.
Inmiddels is er voor de werpkist een hek van 1 bij 1 meter gezet, we kunnen nu buiten de werpkist lekker spelen en slapen. We zijn blij met wat meer ruimte, want we groeien allemaal zo goed. Ik ben heel trots op mijn zussen en broertjes, het zijn goeie maatjes, behalve als ze aan mijn oor hangen. Dan piep ik als een speenvarken, net als bij mij zijn nu al hun tandjes doorgekomen en dat doet een pijn als ze daarmee happen! Mama is ook niet zo blij met die tandjes, wij mogen bijna niet meer aan haar tepels zuigen, ze gromt zelfs tegen ons als we te hard happen. Tot de volgende keer………

Oogjes en oortjes open, tandjes door, eerste hapje!

Zo snel gaat dat, ongeveer 14 dagen na de geboorte gingen onze ogen en oren dag na dag een beetje open, en na 16 dagen zouden we een schoteltje melk te drinken krijgen. Maar dat hebben we overgeslagen, mama Maggie had genoeg melk voor ons en die is véééél lekkerder!. Na 21 dagen kwamen onze tandjes door en vanaf deze dag is alleen maar moedermelk drinken niet genoeg. We hadden zin in meer en dat kregen we, ons eerste bordje pap. Geweekte puppy brokjes in afgekoeld gekookt water. Mmmm, echt heerlijk; helaas gaat niet alles meteen ons mondje in en binnen no time zitten we helemaal onder, we zetten onze poten in het bakje en smeren het overal waar we kunnen! Daarna alles weer lekker schoonlikken, ook bij onze broertjes en zusjes. We spelen al een beetje met elkaar, botsen nog wel tegen elkaar op, want ons zicht is nog niet heel scherp. Als we proberen hard te lopen vallen we om, ook onze pootjes zijn nog niet heel sterk. Geniet van de foto’s!

Tot de volgende keer. Warme zachte pootjes van het “P-nest.”

“Power” vertelt zijn verhaal…..

Ja, ik ben de pup die in het bos is geboren. Ik weeg inmiddels 1 kilo en 600 gram. Dat is 4 keer mijn geboortegewicht in 2 weken! Goed hè? Ik ben de grootste en dikste van het nest en dat wil ik graag zou houden……. Het gaat heel goed met mij en mijn broers en zussen. We drinken onze buiken vol met moedermelk en slapen heel veel. Ik gebruik vaak een van mijn zusjes als hoofdkussen, dat ligt zoooo lekker! We matten onze mama nog niet te veel af, haar vacht glanst nog steeds en ze is gezond. Ze zorgt erg goed voor ons.
Het KNGF heeft te kennen gegeven dat al mijn broers en zussen een naam moeten krijgen die begint met de letter “P”. Er zijn allerlei mensen die prachtige namen lijsten hebben gemaakt. En uit die lijsten werd weer gekeken of die namen nog niet bekend zijn bij het KNGF en of ze niet op een commando lijken (bv. zit, in de mand, vooraan, enz. ) Overal wordt rekening mee gehouden. We houden je niet langer in spanning.
Hier zijn onze namen:

Pitcher (reu)
Parker (reu)
Paris (teef)
Paige (teef)
Power (reu; dat ben ik dus!)
Pithou (reu)

Verder mag er nog steeds geen bezoek bij ons komen, daar zijn wij blij mee, want we willen nog zoveel slapen en goed groeien voordat we door vele handjes worden aangeraakt. Onze oogjes zijn vannacht een beetje open gegaan. Kunnen we eindelijk de boel hier eens verkennen. Coole plek!
Ik verheug me erop dat ik eindelijk een beetje sneller kan lopen, want dat gekruip gaat zoooo langzaam. En van het spelen met mijn broertjes komt nog helemaal niets, behalve dat ik voordring met het zoeken naar de beste “tepel” van mama.
Tot de volgende keer! wafwaf